ميداني؟گاهي وقت ها دست خود آدم نيست،ناخوآگاه يامخاطب خاص كسي ميشوي يا كسي را مخاطب خاص ميخواني،فرقي نمي كند كدام يك
باشي،مهم آن لحظه ايست كه اين را مي فهمي.
امانه،مخاطب خاص داشتن لذت بخش تر است،حرف ميزني،ازاومي گويي،ازاومي نويسي،هرجا كه شد،به اين اميد كه ببيند،بخواندحرفهايت را،تنها
به اين اميد...
ولي مي داني چيست؟دردناك ترين لحظه لحظه ايست كه بداني تومخاطب اونيستي وهمه تصورات تو توهمي بيش نبود....